نوزدهم مهر ۱۳۴۲، در تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمدحسین، کفاش بود و مادرش، توران نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته اقتصاد درس خواند و دیپلم گرفت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. چهاردهم اسفند ۱۳۶۵، در شلمچه بر اثر اصابت ترکش شهید شد. مزار او در بهشت زهرای زادگاهش واقع است.

شهید علیرضا ابراهیمی در سال 1342 در تهران متولد شد از همان کودکی به جهت صفات و خصلتهای نیکویی که خداوند به او داده بود علاقه اطرافیان را بخود جلب می‌کرد همین طور که بزرگ‌تر می‌شد این خصلتها و صفات اخلاقی نیکو تکامل بیشتری پیدا می‌کرد و به شخصیت او جاذبه فزون‌تری میداده دوران تحصیل و دبیرستان از شاگردان ممتاز محسوب می‌شد که پس از اتمام دبیرستان به جهت عشق و علاقه‌ای که به اسلام داشت دروس حوزی را شروع کرد و تا زمان شهادتش هم ادامه داد به ورزش بخصوص ورزش شنا علاقه زیادی داشت و در حد مطلوبی نیز پیشرفت کرده بود از سرزدن به بزرگان فامیل و حتی غریبه‌ها غفلت نمی‌کرد و با صمیمت و حوصله بسیار زیاد به گفت و شنود با آنها می‌پرداخت و در جهت حل مشکلات آنها قدم بر میداشت به کودکان علاقه بسیار زیادی داشت و برای تربیت آنها ارزش زیادی قائل بود گاه ساعتها با کودکان صحبت میکرد به آنها قرآن یاد میداد برای کودکانی که بخشی از قرآن را حفظ کرده بودند جایزه می‌خرید شهید علیرضا ابراهیمی بی‌نهایت به قرآن علاقه داشت ساعتهای طولانی قرآن را بادقت و تفحص مطالعه می‌کرد چهره‌اش بعد از مطالعه قرآن آرامش عجیبی پیدا میکرد قرآن کریم را با تفسیر و معانی آن درک کرده بود. بدون شک شخصیت استوار او از درک قرآن کریم شکل گرفته بود با اینکه درکارهای خیر و کمک به مستمندان همیشه پیش قدم بود هیچگاه تظاهری از او دیده نشد بطوریکه بسیاری از کارهایش پس از شهادتش مشخص گردید از رنج و سختی دیگران رنج می‌کشید و براحتی از چیزهایی که به آن علاقه داشت در راه خدا می‌گذشت.

در زمان جنگ هم آرام و قرار نداشت از اینکه خاک و نوامیس مملکت اسلامی ایران مورد تعرض قرار گرفته بود بشدت رنج می‌کشید همین که احساس می‌کرد عملیاتی صورت خواهد گرفت خود را به جبهه می‌رساند در عملیاتهای مختلفی شرکت کرد بسیاری از دوستان ایشان که در منطقه جنگی با شهید ابراهیمی آشنا شده بودند تحت تاثیر خصوصیات اخلاقی ایشان تاسالها پس از شهادتش با خانواده‌اش تماس برقرار می‌نمایند.

به معصومین و ائمه علیه‌السلام عشق می‌ورزید در سوگ شهادت امام حسین علیه‌السلام بشدت می‌گریست .

مظلومیت علی(ع) او را رنج میداد علاقه بسیار زیاد به حضرت امام خمینی (ره) داشت نماز زیبای می‌خواند خلوص نیت در تمامی اعمالش دیده می‌شد خلاصه کلام اینکه در جوانی – پاکی – طهارت – صداقت- درستی- ایمان، علم، عشق، عرفان را در خود جمع کرده بود و نهایتا چهاردهم اسفندماه سال 65 در عملیات کربلای 5 در منطقه عملیاتی شلمچه به لقاالله پیوست و شهادت را پذیرا شد.