خاطره از زبان خانواده :

شهید وحید یدالهی در تاریخ سوم آذرماه سال ۱۳۴۷ در
خانواده ای مذهبی متولد شد. از همان ابتدای کودکی به دلیل حُسن خلق مورد
توجه دوستان و فامیل قرار گرفت. بتدریج این حُسن خلق با اعتقاد مذهبی و
تربیت صحیح در هم آمیخت و از او شخصیتی ساخت که بدون تردید می توانست الگوی
خوبی برای بسیاری از نوجوانان و جوانان باشد.

صبر و شکیبایی، شجاعت، گشاده رویی و ادب از خصوصیات بارز این شهید گرانقدر بود.

با وجود سن کمش عاقلانه فکر می کرد و تصمیم می گرفت حتی گاهی افرادی را مورد نصیحت قرار می داد که از نظر سنی از خودش بزرگتر بودند.

در ایام ماه مبارک رمضان بطور مستمر در جلسات قرائت قرآن شرکت می کرد و خود نیز قرآن را با صوتی زیبا و دلنشین قرائت می نمود.

هنگامی
که برادر بزرگش به فیض شهادت نائل آمد شهید وحید ۱۲ سال داشت در سالهای
بعد از شهادت برادر تصمیم گرفت با ایجاد رابطه غنی عاطفی با خانواده تسکینی
بر دل داغدیده آنها بخصوص مادر و پدرش باشد، و در این امر تا حدود زیادی
مؤثر بود.

فضائل اخلاقی ایشان به قدری بود که در طی سالهای کوتاه عمر پر
برکتش هیچیک از اقوام و آشنایان و دوستان اش از وی کدورتی به دل نداشتند.
نه تنها باعث رنجش خاطر کسی نمی شد بلکه همیشه سعی می کرد تا آنجایی که از
دستش برمی آید به دیگران کمک کند، و باری از دوش دیگران بردارد.

بعد از
شهادت برادرش از هر فرصتی برای رفتن به جبهه استفاده می کرد. اوائل حضورش
منحصر به ایام تعطیل می شد و بعداً به صورت جدی تری درآمد. طوری که هنگام
شهادت معاونت بهداری تیپ را عهده دار بود. در واقع در طول این سالها او نفس
خود را تزکیه می کرد و به خودسازی وجودش پرداخت.

دوران نوجوانی اش
مانند سایر شهیدان در حالی سپری می شد که او خود را از بسیاری از لذتهای
حلال این دنیا محروم می کرد تا به هدفی والاتر برسد.

برخی از روزها با
آنکه قرضی بر عهده نداشت روزه می گرفت. مدتها بود که از خوردن غذاهای مورد
علاقه اش امساک می ورزید، و یا از تفریحها و سرگرمیهای مورد

توجه اش چشم پوشی می نمود و خود را سرگرم اموری می کرد که گر چه سود و نفع شخصی اش در آن نبود ولی می توانست منفعت عمومی داشته باشد.

با
آنکه آرزوی خانواده بر آوردن آرزوها و خواسته های او بود اما هیچگاه
خواستۀ زیادی از خانواده نداشت و همیشه به امکانات متوسط و گاهی حداقل
قناعت می کرد. بینش قوی او به زندگی ایمانش را صد چندان می کرد.

او
اکنون جوانی برومند شده بود که می توانست از پدر تقاضای پول، ماشین ،
مسافرت، خانه بهتر و امکانات رفاهی بیشتر بکند اما خواسته او یک چیز بیشتر
نبود و آن اجازه پدر و مادر و جلب رضایت آنها برای حضور مستمرش در جبهه.

در
سال آخر دبیرستان با تلاش چشمگیر تصمیم گرفت علاوه بر سنگر مقدس جبهه در
سنگر دانشگاه نیز حضور داشته باشد بنابراین چند ماه قبل از آزمون ورودی
دانشگاهها مصرانه شروع به دوره کتابها نمود و در این آزمون شرکت کرد. اما
نتیجه قبولی اش زمانی بدست خانواده اش رسید که یک ماه از شهادت اش می گذشت.

بله
این شهید بزرگوار سرانجام در ارتفاعات سردشت به تاریخ ۲۲/۵/۶۶ به شرف
شهادت نائل آمد. قطعاً در آزمونی حقیقی تر قبول شد و دل به قبولی دنیا
نداد. مادر و پدرش او را به خاک سپردند تا با یادش تا قیامت زندگی کنند.
فرزندی که در طول ۱۹ سال زندگی پربار هیچگاه حتی با کلمه ای سبب آزردگی
آنان را فراهم نکرده بود. فرزندی که با ایمان و عشق به ائمه زندگی کرد و با
افتخار و سربلندی از این دنیا رخت بربست. فرزندی که با شجاعت زندگی کرد و
با شجاعت از دنیا رفت. او که درس گرفت و درس داد، راهش پر رهرو و یادش
گرامی باد.