شهید بزرگوار شعبان حبیبی در اواخر زمستان سال ۱۳۲۲ در خانواده ای مذهبی و روستایی چشم به جهان گشود. در دوران کودکی از مهر
مادری محروم شد و پس از آن با کوله باری از سختیها همراه با مادربزرگش به تهران مهاجرت نمود. دوران نوجوانی شهید جبیبی مصادف بود با اوج استبداد
رژیم ستم شاهی و قیامهای مردمی بر علیه شاه .

این امر روحیه ظلم ستیزی را از همان دوران در وجود او تقویت کرد. وی در سال ۱۳۴۵ ازدواج نمود که ثمره آن شش فرزند بوده است. در زمان به دنیا آمدن نخستین فرزندش در تنگنای اقتصادی بسر می برد و ناگزیر بود روزها را در یک کارخانه و شبها را نیز با آوردن کار در منزل به کسب درآمد بپردازد.

وی دارای روحیه ای مذهبی و ظلم ستیز بود لذا در همان محیط کاری خود ، با عضویت در سندیکای کارگری در جهت احقاق حقوق کارگران تلاش می نمود. در دوران اوج گیری مبارزات مردمی بر علیه رژیم شاهنشاهی به جریان مبارزه پیوست و در تظاهرات مردمی و اعتصابات کارگری حضوری فعال داشت.

 پس از پیروزی انقلاب و تشکیل نماز شکوهمند جمعه همواره در این مراسم عبادی سیاسی شرکت می کرد. وی بعد از تشکیل بسیج مستضعفان به فرمان امام (ره) به عضویت این نهاد انقلابی درآمد و از سوی دیگر عضو انجمن اسلامی کارخانه نیز بود و بمانند خاری در چشم مدیران لیبرال و وابسته اجانب عمل می کرد بگونه ای که همکارانش او را در انجمن الگوی تقوا و متانت می دانستند.

 از خصوصیات بارز شهید اخلاص در عمل بود و کارهای خود را بدون چشم داشتی انجام می داد. پس از آغاز جنگ تحمیلی با وجود داشتن زن وفرزند اما
به شوق جهاد در راه خدا عازم جبهه شد. در اوج درگیریهای نظامی ، شهید حبیبی از انجام هیچ کاری ابایی نداشت از تدارکات گرفته تا تک تیرانداز به
انجام وظیفه می پرداخت.

 وی بعد از سه ماه حضور در مناطق عملیاتی به تهران بازگشت اما پیش از آن به پابوس مولایش امام رضا(ع) شتافت. او که هر سال به زیارتش مشرف می شد. مدت پانزده روز در مشهد ماند و بعد از آن به تهران آمد.

روزهای محرم فرا رسیده بود که بار دیگر روانه جبهه های نبرد حق علیه باطل شد اما این بار به خانواده اش گفت : دیگر نمی آیم و با فرزندانش در مورد شهادت سخن گفت. این شهید والامقام در روزهای سرد زمستان سال ۶۵ در قله های قلاویزان به َآروزی همیشگی اش رسید و با نوشیدن جام شهادت به ملاقات معبود خود شتافت .