شهید باقر حسین محسنی، در روز بیستم فروردین ماه سال ۱۳۲۰ در محله «کوهان» از توابع شهرستان دماوند در استان تهران دیده به جهان گشود؛ پدرش «علی» و
مادرش «زلیخا زین المحسنی» نام داشتند؛ او فرزند اول و ارشد خانواده بود و سه برادر و یک خواهر داشت.
باقر در روستایی محروم زندگی می‌کرد و در دوره نوجوانی به کمک پدرش به کشاورزی و دامداری می پرداخت؛ او در سن ۱۹ سالگی به محله «آب سردار» در شهر دماوند نقل مکان کرد و ضمن اینکه کار می کرد و مخارج زندگی خود را تأمین می نمود به مدرسه هم می رفت؛ باقر در دروس ریاضی و شیمی دارای استعداد و علاقه بود.
در سن ۲۱ سالگی از دبیرستان «بهار» در رشته ریاضی دیپلم متوسطه گرفت و یک سال بعد به خدمت سربازی اعزام شد؛ او در سال ۱۳۵۵ به عنوان راننده به استخدام اداره بهداری شهرستان دماوند درآمد.
در همان سال با بانویی پارسا به نام مهین قباخلو پور ازدواج نمود که ثمره آن دو فرزند به نام های مصطفی (متولد۱۳۵۸) و حمیده (متولد۱۳۶۲) است؛ وی در سال
۱۳۶۶ به صورت داوطلبانه از طرف بهداری به جبهه اعزام شد و در تیپ ۲۴ امام سجاد(ع) در اندیمشک خدمت کرد.
در اواخر اسفندماه همان سال به مریوان اعزام گردید و در تاریخ بیست و هفتم اسفندماه در حومه شهر مریوان در حال تخلیه مجروحان بمباران شیمیایی آن
منطقه، خود نیز در معرض گازهای شیمیایی قرار گرفت و چند ساعت بعد دچار عوارض حاد ناشی از استنشاق گاز خردل گردید.
پس از مجروحیت به سنندج، گرگان و ساری و از آنجا به تهران – بیمارستان رازی- منتقل و تحت مداوا قرار گرفت، اما با توجه به نوع و شدت ضایعه، به درما‌نها
جواب نداد و سرانجام در ساعت سه صبح‌گاه هفتم فروردین ماه ۱۳۶۷ در بیمارستان امام خمینی(ره) با ذکر «یا امام زمان ادرکنی» به فیض شهادت رسید.
